Kleine Chineesje

Schoolreisje middelbare school, dat gevoel. Voor de eerste keer mooie dingen meemaken met een grote groep in een onbekende omgeving en je amper realiseren hoe speciaal het is totdat het alweer voorbij is.

De spanning op de lange reis naar de eerste concertzaal, de opluchting toen we na twee jaar voorbereiding eindelijk op het podium klaar zaten voor het eerste optreden, de verbazing over hoe we na afloop van elk concert als sterren werden behandeld, de foto-sessies en handtekeningen. Maar bovenal het gevoel dat we elke avond begonnen met een sceptische zaal met lauwe reacties op de eerste nummers, die we steeds weer in de loop van het concert zagen ontdooien tot ze bij Phil, Elvis en Michael echt los gingen en op Chinese liedjes enthousiast met ons meeklapten en -zongen.

Gisteravond op de dansvloer van de Paulaner bar, in het exclusieve deel van Shanghai, kwam het er allemaal uit. Zeker toen onze toetseniste Diana het keyboard van de band kaapte en Charles de zangeres de microfoon aftroggelde.

Vandaag trokken we met de bus langs enkele toeristische attracties van Shanghai. Onderweg kregen we steeds instructies van de reisleiders van bus 1, Krijn en Roel alias "Klijn en Loel" wat al snel escaleerde tot "Kleine Loel". Vanaf de beroemde Pearl Tower in Pudong keken we neer op één van de grootste steden ter wereld, het Parijs van het Oosten, met zijn ongelofelijk drukke rivier, mooie boulevards met 19e eeuwse, westerse gebouwen en 20e en 21e eeuwse Chinese wolkenkrabbers.

Vanavond bezochten we het Changzheng Symphonic Wind Orchestra. In een kleine, bomvolle concertzaal luisterden we eerst naar optredens van hun jeugdorkest en groot orkest waarna we 5 van hun beste muzikanten uitnodigden om mee te spelen met ons concert. Het podium was te klein, het slagwerk niet compleet en de piano vals, maar dat mocht de pret niet drukken. De zaal zong, juichte en klapte met ons mee. De Chinese muzikanten keken bij "Against All Odds" alsof ze nog nooit zo'n hoge noten hadden gehoord en toonden na afloop hun waardering op ingetogen wijze: "hoh, hoh!"

Het meest enthousiast waren de meer dan 35 jeugdmuzikanten, van 8 tot 12 jaar oud en hun nog jongere broertjes en zusjes. Als de 21e eeuw de eeuw is van China, dan is het de eeuw van deze Kleine Chineesjes. Ze kennen nog geen angst om hun emoties te tonen en gingen dan ook ongegeneerd uit hun dak. Hopelijk leren ze dat, mede dankzij ons bezoek, nooit meer af.

Onderwerp leeg

Woorden schieten te kort om de sfeer in deze club weer te geven na de geweldige ervaringen van deze week.

Cultuuruitwisseling

Het hogere doel van deze reis is wat David Shen betreft de uitwisseling van cultuur tussen East and West. Dat is niet niks. Maar hoe kom je er achter of we daar een beetje in slagen?

Hoeveel Chinese cultuur hebben wij deze week opgesnoven? We hebben geen kunst gezien en geen concerten bezocht. Zo veel mogelijkheden daartoe zijn er ook niet. Cultuur is in China nog alleen voor de rijkste paar % van de samenleving (een miljoen of dertig...) De rest is bezig met een dak boven het hoofd en eten op tafel.

Wat we wel gezien hebben is het China van nu. Groot en grijs. Zelfs de ultramoderne hoge snelheidstreinen die langs de autobaan razen zijn grijs in plaats van geel-blauw of rood. Het zijn dan ook geen Fyra's, daar gaan ze veel te hard voor.

Het China van nu, met een volk dat door haar recente geschiedenis een beetje op haar hoede is voor alles en iedereen. Dat eerst de kat uit de boom kijkt voor ze vriendelijkheid of enthousiasme toont. Dat keihard werkt en gewend is haar eigen broek op te houden.

Het China van nu, met een volk dat trots is op haar historie en diversiteit. Dat andere huidskleuren nog vooral beschouwt als een attractie in plaats van een bedreiging. Al zou dit de enige culturele les zijn die wij mee terugnemen dan was de helft van het hogere doel al geslaagd. ("zodra ik in Sittard een neger door de stad zie lopen ga ik ook met hem op de foto")

Een volk dat heeft leren leven met de vele regeltjes waarmee de Partij probeert alles onder controle te houden. In de grote zaal van de Xuzhou Concert Hall gelden zeer strikte gedragsregels. En er is veel bewaking aanwezig om in te grijpen als het nodig is. Geen eten, drank, foto's, video's en telefoons. Schreeuwende kinderen worden meteen verwijderd uit de zaal. En vooral, NIET klappen of juichen totdat de artiesten klaar zijn met het nummer. De eerste avond kostte het Björn dus nogal wat moeite om ze te laten meeklappen met de Radetsky Mars. De tweede avond werd de controle op naleving van de regels op ons uitdrukkelijk verzoek dan ook versoepeld.

Dit Chinese volk worstelt zich stap voor stap los en ontdekt dat het leven meer is dan werk en handel. Daaraan hebben wij de afgelopen dagen ons steentje bijgedragen.

Het laatste concert, vanavond in Xuzhou Concert Hall ging het dak eraf. Onze "Chief Conductor" liet zich van zijn sterkste kant zien. De emotie die hoort bij goede muziek vloog over het podium. De spanning van de eerste concerten was eraf en alles stond in het teken van genieten. Van de muziek, van de geweldige zaal en van de unieke kans om hier te mogen spelen. De Chinezen zullen zonder twijfel verbaasd zijn geweest over zijn geswing en gespring op de bok, maar de vonken sloegen over, zowel naar het orkest als naar de zaal. Regelmatig stapte hij opzij om ons onze eigen gang te laten gaan zodat we niet anders konden dan naar elkaars tempo te luisteren. Less is more.

Voor het eerst kregen we de zaal aan het zingen in de Zugabe op het Chinese folklore lied "Song and Smile".

De bloemen voor de dirigent werden onder luide instemming van orkest en zaal door Björn persoonlijk afgeleverd bij de jongste solist van vanavond, Robin Kauhl (15) die een dikke week geleden nooit eerder een solo had gespeeld en toen ook nog niet wist dat hij deze solo in China vier keer mocht gaan spelen (met de ogen dicht).

Meteen na afloop gingen we met de instrumenten de zaal in om met wel honderd Chinezen één voor één op de foto te gaan. Voor hen hebben we de andere helft van het hogere doel bereikt, ze hebben vanavond genoten van westerse muziek met heel hun hart.

Bij het diner later op de avond nam Björn kort het woord en gaf eerlijk toe dat de emoties van het laatste concert hem nog steeds door de keel gierden. De brok in zijn keel kon hij maar net verbergen toen hij zei hoe trots hij is op dit orkest. Dank voor de solisten en als laatste, onder daverend applaus, dank voor de man die elke avond fier op het podium, in vol ornaat, de vaan heeft bewaakt van de beste harmonie van Ma'anshan en Xuzhou: Luc Laudy.

Zugabe!

Tijdens de busreis naar Xuzhou hebben we flink de tijd om bij te slapen en het Chinese landschap te bekijken. Hier geen nieuwbouw maar honderden kilometers van arme dorpjes met kleinschalige landbouw. Nauwelijks tractoren, veel handwerk. Oogst laten drogen op een groot zeil op de grond, in de zon. Droge, schrale grond waar weinig aan valt te verdienen. Uit dit soort omgevingen moet Mao zijn eerste aanhangers hebben verzameld voor de Culturele Revolutie van 1966 die China zo ingrijpend heeft veranderd. De landarbeiders eisten hun deel op en Mao beloofde dat iedereen gelijk was. Maar zoals we deze week zelf van dichtbij kunnen zien; sommigen zijn hier inmiddels veel meer gelijk dan anderen. Je kunt je amper een land bedenken waar de verschillen tussen arm en rijk zo groot zijn en waar kapitalisme zo extreem wordt uitgeoefend, zij het altijd alleen met goedkeuring van de partij.

Na 6 uur dutten en rondkijken komen we aan in weer een grote stad, Xuzhou. Na inchecken in het hotel gaan we naar de geweldig mooie concertzaal waar we die avond zullen spelen. Bij de repetities is er lichte paniek in de slagwerksectie omdat er geen high-hats bij het ingehuurde nagelnieuwe drumstel blijken te zitten. Dat probleem is gelukkig 5 minuten voor het concert opgelost. Tijd zat...

De akoestiek is geweldig in deze zaal met meer dan 1000 zitplaatsen. In zo'n mooie zaal heeft de Paek nog nooit gespeeld en we zullen flink ons best moeten doen om ooit nog in zo'n mooie zaal te kunnen spelen. Jammer genoeg is de zaal verre van vol, dus we beginnen een beetje teleurgesteld. Niettemin spelen we ons beste concert tot nu toe en krijgen we het publiek weer helemaal los. Bescheiden fluiten en joelen, plaatselijk staande ovaties en de Chinese variant van "Zugabe" (vraag me niet naar de details...) . Natuurlijk weer gevolgd door uitgebreide "photoshoots". De directeur van het theater komt achteraf zijn excuses aanbieden voor de lage opkomst. Dat kwam doordat het buiten vandaag nogal koud was, zei hij... en...morgen zou het weer beter worden. Heel speciaal...We zijn benieuwd...

We houden toch een heel positief gevoel over aan het concert omdat het zo lekker liep. De enige dissonant was de eigenwijze demper van PeeJee die na de eerste noot van zijn solo toch spontaan besloot dat hij zich op de grond beter thuis voelde...Shit happens, even in China.

Ping Pichao

Vandaag begon de busreis naar de volgende concertzaal weer met de gebruikelijke cursus Chinees door Lee. Lee zegt voor, wij zeggen na. We tellen al van 1 koud bier tot 5 koud bier en we kunnen natuurlijk allemaal netjes goedendag en dank u zeggen.

Naarmate we verder van Shanghai komen, worden we steeds meer een toeristenattractie. We voelen ons overdag als aapjes in een Bimbobox. 's avonds gooien ze er een kwartje in en dan gaan de aapjes muziek maken.

Bij de nieuwe concertzaal aangekomen bleek dat de Grote Leider Shi Bin de hele reis achter ons is aangereden. En natuurlijk wilde hij een nieuwe poging wagen om "Ode To The Red Flag" te dirigeren. En wie betaalt die bepaalt. Björn heeft hem vooraf tactisch verteld dat een iets sneller tempo "nog mooier" zou zijn. En om zeker te weten dat het bij de repetitie goed zou gaan ging hij ernaast staan om het tempo te versnellen. Nu hadden we opeens twee kapiteins op ons schip. Probleem. Het liep hopeloos in het honderd. Dan toch maar los laten dacht Björn, maar Paul Jean en Achim hadden een beter plan. Met zijn tweeën jaagden ze de trompet-en trombone secties naar het juiste tempo waarna de rest van het orkest geen keus meer had. En de hobby dirigent al helemaal niet meer. Probleem opgelost.

Later tijdens die repetitie probeerde Björn net wat bij te schaven aan "Grandfather's Clock" toen de TV ploeg in de zaal wat onrustig was. Björn zei, licht geirriteerd, "Sjtil of ich dreij uch de nek om". En daarna tegen het orkest "kent geer de agressie ein bietje d'r oet haole?"

Deze zaal had een veel prettiger akoestiek dan die van gisteren. Björn vroeg aan het grote koper "kent geer de hout secties noe baeter heure?" "Jao, baeter, neit sjooner" zei Achim :-)

's Avonds hadden we een nog enthousiaster publiek dan gisteren. Björn telde op Elvis af in het Chinees waarna de zaal los ging. En groot applaus als het hele orkest opstaat en luid Ni Hao en Wo Ai Ni (wij houden van jullie) roept.

Tijdens zo'n concert denk je vaak dat je droomt. Hoe is het mogelijk dat we hier met ruim 80 muzikanten in een onbekende stad zitten aan de andere kant van de wereld. In een zaal met Chinezen die nog nooit zoveel westerlingen bij elkaar hebben gezien en vooraf geen flauw idee hadden waar ze naar kwamen kijken. En die zaal krijgen we helemaal los. Wat een geweldige club is dit toch, die Paek, teamwork van de bovenste plank.

Ook voor onze 20 meereizende jeugdleden is dit een ervaring om nooit te vergeten. Ze delen na het concert handtekeningen uit, worden door hun nieuwe fans geknuffeld en hebben geen tijd om hun instrument op te ruimen omdat ze met iedereen op de foto moeten. (over jeugdleden gesproken: groeten uit China aan Beppy, de klarinetjuf van Kim, Amy en Milou. Beloofd is beloofd).

Onderweg terug naar het hotel stoppen we bij een tankstation "in the middle of nowhere" en laat het nu net middernacht zijn: verjaardag van onze beschermheer Leon Vleugels. Buiten de bus zingen we samen heel hard Lang Zal Hij Leven, tot grote verbazing van enkele vrachtwagen chauffeurs die net aan de nachtrust waren begonnen. In de bar van het hotel koopt Leon de volledige voorraad Ping Pichao op (koud bier). Uitslapen doen we morgen wel in de bus...

De Grote Leider dirigeert zelf

Vandaag eindelijk waar we voor gekomen zijn. Hier hebben we twee jaar naar toe gewerkt. We gaan spelen voor Chinees publiek! De bus vertrekt vroeg van Shanghai naar Ma'anshan. We rijden 5 uur lang door een landschap van Bijlmer-achtige buurten, afgewisseld met fabrieken, een enkel akkertje en Bijlmer-achtige buurten-in-aanbouw. Dit is het echte China. Hier zie je waarom de 21e eeuw de eeuw van China is.

Bij de pitstop halverwege staan vele bussen met Chinezen die ook een luchtje scheppen. Aanvankelijk een beetje schuchter staan beide groepen ver uit elkaar, tot de eerste Chinees giechelend en stiekem een foto probeert te maken van zo'n vreemde grote Europeaan. En dan is al snel het hek van de Chinese Muur. Binnen de kortste tijd halen beide groepen al hun camera's en telefoons uit om foto's van elkaar te maken, gaan Paekers door de knieën om op dezelfde close-up te passen en worden Chinezen hoog opgetild. De Chinezen zijn vooral geïnteresseerd in blond en lange haren, of groot en gespierd. Het afscheid, een kwartier later, is zeer uitbundig.

In Ma'anshan worden we ontvangen door lokale hoogwaardigheidsbekleders, pers en TV. Dan een prachtige lunch waar de gastheer trots de beste specialiteiten van de regio presenteert. We zijn aangekomen in een 5 sterren hotel waar alleen overheidsfunctionarissen komen en dan alleen die met hoge functies en goede contacten. Als de deuren van onze 45 kamers opengaan kijken we onze ogen uit. Ongekende luxe die we eerlijk gezegd in dit land niet hadden verwacht.

Buiten de concertzaal zien we onszelf terug op een gigantisch billboard waarop het concert van vanavond wordt aangekondigd. Eenmaal binnen bouwen we snel op voor de repetitie om de acoestiek te testen en de laatste puntjes op de i te zetten. Dat werden er een paar meer dan gepland, want onze lokale gastheer Mr. Shi Bin heeft plannen waar we niks vanaf wisten. Hij is niet alleen één van de grootste werkgevers van deze regio, met 10.000 medewerkers, maar ook voorzitter van de muziekbond van de provincie en vice-voorzitter van de muziekbond van China. En bovendien is hij in zijn vrije tijd dirigent. Dus.....Dirigent Shi heeft bepaald dat het concert van vanavond niet door Dirigent Bus wordt geopend, maar door hem.... En wat Dirigent Shi zegt...

Dus repeteren we eerst een keer het volklied "Ode to the Red Flag" met Björn, om het tempo even goed vast te leggen en vervolgens met de Grote Leider zelf. Die houdt er toch een heel eigen stijl op na, zowel qua tempo als qua dirigeerstijl. En "Ode To The Red Flag" is nu net een nummer waar het orkest de dirigent keihard nodig heeft. Het is bloedstollend, we tellen ons een ongeluk en doen er twee keer zo lang over tot de laatste noot. Björn loopt zenuwachtig op en neer in de coulissen. Waar gaat dit eindigen ? Gaan we na zo veel repetities van het Chinese volkslied nu echt al bij de opening de mist in vanavond vanwege een "offer you cannot refuse"? Langs de zijlijn probeert Björn zowel dirigent als orkest een beetje op te zwepen tot het originele tempo, maar tevergeefs. Ook de pogingen van reisleider David Shen om de Grote Leider vroegtijdig te laten afslaan zodat we opnieuw kunnen starten zijn aan dovemansoren gericht. Meneer Shi gaat helemaal op in de muziek. Zijn kuif wuift enthousiast op zijn hoofd op en neer met zijn grootse gebaren. Pffffff. Hoe moet dit in godsnaam goed komen vanavond ?

Na de repetitie hebben we twee uurtjes om ons om te kleden en een snack te eten (boterham met banaan). Dan begint de zaal vol te stromen met een man of 700 en om klokslag 19.40 telt David Shen de seconden af tot we het podium op mogen. Na een spetterende introductie door een professionele presentatrice met lichtshow en groot LED scherm, komt er een mannetje in spijkerbroek het podium op met een blaadje waarvan hij een heel verhaal opleest waar geen hond naar leek te luisteren. We hebben nog steeds geen idee waar dit over ging. Het waren ofwel de gedragsregels voor theaterbezoek, of de laatste mededelingen van de Communistische Partij, of de lotto-uitslagen van gisteravond. Geen flauw idee.

Onze reisleider David Shen komt op in keurig strak zwart kostuum en kondigt aan wie we zijn, waar we vandaan komen en wat we gaan spelen. Dan verschijnt de Grote Leider weer op het podium en opent onder applaus (van vooral zijn eigen medewerkers) het concert, met wederom een zeer langzame versie van het Chinees Volkslied. Maar de laatste instructies van Björn over het spelen onder een dirigent "met een andere stijl" hebben geholpen. We halen het samen tot het einde en krijgen een lauw applaus. David Shen kondigt Björn aan en we gaan van start met Leichte Kavallerie en de solo van Krijn in Grandfather's Clock. Het applaus wordt steeds luider en enthousiaster naarmate de avond vordert en al snel blijkt uit alles dat het publiek het geweldig vindt. Ze hebben alleen de kracht en techniek nog niet om zo hard te klappen als het publiek thuis.

Bij de Radetsky Mars staat het publiek uitbundig te klappen, op instructie van Björn. "Sjjjj, hier niet te hard!" En dan weer "Ja laat maar gaan"! De gemiddelde concertbezoeker van Ma'anshan waant zich vanavond in Wenen en wil geloven dat Johan Strauss pas 33 is en zwarte haren heeft. Na afloop stromen ze, van kleine kinderen tot politie-agenten, het podium op om zichzelf te vereeuwigen met de Paekers oet Zitterd en natuurlijk met onze eigen Grote Leider...

Lolex

1 uur bussen met prototype komische buschauffeur (heeft iemand vliegangst ? de bar aan boord is open haha), 3 uur wachten in Dusseldorf, 6 uur vliegen tot Dubai, 5 uur hangen in Dubai, 8 uur vliegen tot Shanghai, 1 uur tot we allemaal door de douane zijn, 1 uur wachten tot we alle bagage hebben, 1 uur flappentappen met 90 man, 1 uur bussen naar hotel in Shanghai, 1 uur inchecken in hotel.

Dus....28 uur later : He he we zijn er!

Koffer op de kamer en meteen naar de Mac naast het hotel. Veel te lang niks meer gegeten en alle andere restaurants zijn al lang dicht. De 2 medewerkers van de Mac zien om 3 uur 's nachts een invasie van Paekers door de voordeur komen. Daarna snel naar bed voor een korte nacht.

Zaterdag hangen we de toerist uit. Zoals buitenlanders in Nederland naar Volendam gaan om een stukje "Nederlands cultuurgoed" te zien, zo gaan wij in China naar een "zijde-museum" en een "thee ceremonie". Het gaat vooral om de verkoop van zijde-producten en thee. Buiten op straat wordt je dood gegooid met horloges van Caltier en Lolex. "Cheap! Cheap, special plice".

Na het avondeten met de bus een stukje over de beroemde "Bund" met oude Europese gebouwen en met uitzicht op het ultramoderne Pudong. En dan over de chique Nanjing Road (Cartier, Dior, Hermes etc.) naar het Shanghai Theatre voor een acrobatenshow waar de jetlag zijn tol begon te eisen.

Morgenvroeg met de bus naar Ma'anshan waar we 's middags repeteren voor het concert van morgenavond. Hier gaat het om, hier komen we voor!

Aangekomen

Veilig en wel neergestreken in het hotel in Shanghai na 29 uur onderweg. Morgen verslag. Welterusten!

Sander

Ode to the Red Flag

Vandaag vertrekken we naar China.

Komende week zullen we elk concert openen met dit nummer:

Ode to the Red Flag

 

De rest van elk concert doen we ons best om de Chinezen te laten proeven aan de cultuur van Europa, Nederland, Limburg, Zitterd en de Paek!

Solo-premiere van Robin

Het Uitzwaaiconcert van gisteravond liep soepeltjes. We zaten lekker dicht bij het publiek en na de pauze ging de bar open. Met een zaal vol familie, vrienden en begunstigers kon de sfeer natuurlijk niet kapot. Nu de uitdaging om in China net zo'n enthousiaste reacties uit te lokken. 

De solisten gingen helemaal los. Krijn, Ruben, Marius en Thijs bleken allemaal nog een overtreffende trap te hebben. Waar ze in de repetities al overtuigend applaus hadden gekregen voor hun kunsten, werd hier het bewijs geleverd dat adrenaline tot de stimulerende middelen mag worden gerekend.

Hoogtepunt van de avond was wat mij betreft het daverend applaus voor de solo-premiere van Robin op trombone. In de generale repetitie van de avond ervoor was solo trombonist Marius afwezig waarna vaste 1e trombonist Rob een mislukte poging startte om Marius' solo over te nemen. Waar dat mis ging mag Rob morgen in het vliegtuig uitleggen, maar hoe dan ook trok jeugdlid Robin de stoute schoenen aan en speelde twijfelend de eerste 2 noten van die solo. Waarna Björn abrupt het hele orkest stillegde en confronterend tegen Robin zei: "wil jij die solo spelen?". Robin trok wit weg. "Ik...eeeehhhh...hoezo...waar ?" "In China" zei Björn resoluut. "In China???" riep Robin. "Ja, laat maar eens horen. En staan!!". Trillend van de zenuwen speelde Robin die solo en na afloop liet hij ons nog even zien hoe zijn hand beefde van de spanning. Hoeveel hij de nacht erna geoefend heeft op die solo zullen we wel nooit weten, maar in het concert de dag erna liep het als een trein, waarmee hij een van die schaarse en bijna onzichtbare complimenten verdiende van de maestro. Na het nummer vroeg Björn de solisten om het applaus in ontvangst te nemen. Het laatste en grootste applaus van zaal, orkest en dirigent was voor de pas 15 jarige Robin Kauhl.

De spanning stijgt

De spanning stijgt. De laatste gewone repetitie zit erop. Maandag nog de Generale en dinsdag het Uitzwaaiconcert waarvoor het Forumtheater wel eens te klein zou kunnen zijn.

Gelukkig hebben de Europese luchtverkeersleiders eergisteren besloten om hun eerder aangekondigde stakingen uit te stellen. Het zag er even naar uit dat we vertraging zouden krijgen bij vertrek aanstaande donderdag uit Düsseldorf, met risico voor het missen van de aansluiting in Dubai. Nu heeft Björn al aangekondigd dat muzikanten die hun partij bij de generale nog niet kennen in Dubai mogen blijven... Maar voor de rest is het toch prettig dat de staking van de baan is.

In bovenstaande flyer wordt de kaartverkoop van twee van onze concerten in Xuzhou aangekondigd voor prijzen tussen de 11 en de 80 Euro... En die mensen willen natuurlijk wel waar voor hun geld...

Björn Bus : Muzikale beleving!



Muzikale beleving!

“Terwijl muziek van oudsher beschouwd werd als een taal waarin vaste regels klank samenbonden met betekenis, veranderde ze vanaf het einde van de 18de eeuw in een medium dat de emotie direct diende aan te spreken. Het publiek hoefde geen regels meer te kennen, maar slechts zijn hart open te zetten om zich door de muziek te laten emotioneren”

Dit zijn woorden van mijn oud docent Leo Samama die mij inspireert als ik de tijd neem om na te denken over de verbinding tussen muziek en emotie. Emotie is iets persoonlijks. Je wordt “geraakt” tijdens een muziekwerk, of niet. Het heeft alles te maken met je eigen gemoedstoestand of met het kunnen koppelen van een muzikaal gevoel aan een bepaalde gebeurtenis in je leven.

Het overbrengen van muzikale beleving is onze doelstelling tijdens de komende China reis.

Tijdens het afgelopen WMC in Kerkrade mocht ik een week werken met het  Beijing Children’s Palace Wind Orchestra. Deze Chinese kinderen speelden allen “verplicht” een instrument en dat was duidelijk te merken. Men reageerde de eerste dagen vrij ongeïnteresseerd op mijn muzikale aanwijzingen en ik kon maar niet begrijpen waarom. Tijdens dezelfde week werkte ik met kinderen uit Colombia en het verschil in beleving kon niet groter zijn... Uiteindelijk heb ik gesproken met de staf van het orkest uit Beiijng en toen werd het duidelijk: "Music is no Fun! Music is just for education!"

Vanaf dat moment hebben we de werkwijze aangepast, zodat de kinderen muzikale emoties konden ervaren. Ze moesten improviseren op jazz muziek en direct laten horen wat ze op dat moment voelden. Ik krijg nu nog e-mails van de organisatie over wat de Chinese kinderen in die week in Kerkrade hebben ervaren.

De doorgewinterde bezoeker van het Theaterconcert van Harmonie Sint Joseph weet dat ons orkest in staat is om veelzijdig te zijn en muzikale emoties over te brengen op het publiek. We hebben voor China een programma samengesteld waarin we deze veelzijdigheid middels afwisselend repertoire kunnen presenteren. Het Chinese publiek krijgt in 2 uur tijd alle stijlrichtingen aangeboden, van de Leichte Kavallerie Ouverture tot een medley van Michael Jackson. Ook zullen onze fantastische eigen solisten zich presenteren en demonstreren waartoe wij in staat zijn.

Het belangrijkste doel is de interactie met het publiek en het overbrengen van emoties. Music is Fun and not just for education!

Persoonlijk kijk ik zeer uit naar deze reis. Organisatorisch heeft het zeker de nodige inspanning gekost, maar ik ben ervan overtuigd dat er over 100 jaar binnen de “Paek” nog zal worden gesproken over de Chinareis van 2013.
 

Ik wens iedereen straks veel beleving en emotie toe en we zullen er samen een reis van maken om nooit meer te vergeten!

Björn Bus
Dirigent

Carl Maas: "Countdown!"

Het is vandaag 1 oktober en daarmee is de countdown voor ons vertrek naar China op 10 oktober ècht begonnen. De Sint Joep Zitterd op concertreis naar China, een nieuwe mijlpaal voor onze vereniging!

Nagenoeg iedereen in ons korps heeft twee jaar geleden volmondig “ja“ gezegd tegen onze plannen en met die steun hebben wij als China-commissie met veel plezier ons werk kunnen doen. We wisten waar we het voor deden: je voelt, ziet en ervaart het enthousiasme van iedereen die mee op reis gaat èn van de mensen die de harmonie op de voet volgen.
 

Afgelopen vrijdag was ik bij de fysiotherapeute, ik ben al een jaartje ouder en heb wat steun in de rug nodig, en kwam met haar in gesprek over de Sint Joep. Haar reactie: “ah, bent U lid van die vereniging die naar China gaat? Ik hoor hier in de praktijk regelmatig cliënten die daarover vertellen! Hoe krijg je zoiets voor elkaar?!”  Weer in de auto dacht ik: inderdaad, dat hebben wij maar weer mooi gelapt. 

Na jaren van voorbereiding en moeizame onderhandelingen zijn we er nu organisatorisch, financieel en administratief echt klaar voor. Nog een eindspurt met repetities en dan op 8 oktober het “Uitzwaaiconcert” in het Forum. De doelstelling van dit concert is om alle betrokkenen en iedereen die de vereniging een warm hart toedraagt bij elkaar te brengen en op deze manier indirect mee te laten genieten van de muzikale flair die wij in China gaan neerzetten. De belangstelling voor deze avond is weer onverwacht groot!

In 2006 was de titel van ons theaterconcert: “EINE GANSE TOER”.
En dat gaat deze reis ook worden ” EINE GANSE TOER”.
Wij zijn er klaar voor!

Carl Maas
Voorzitter